حرفه وکالت – اگر فرد شاغل به آن در پی انجامش به نحو بایسته و شایسته باشد – کاری تمام وقت ، بلکه به تعبیری ، بیست و چهار ساعته است . قسمتی از این صرف وقت برای آن است که وکیل خود را از نظر جسمی و روانی در شرایطی مناسب برای این کار بسیار دشوار نگهدارد و قسمتی دیگر صرف آماده نگهداشتن وکیل برای انجام کار به نحو مطلوب – از جهت علمی و فنی می شود و بدیهی است همه این ها به منظور انجام دادن درست و دقیق خودِ کارِ « وکالت » است که وکیل بقیه وقت خود را صرف آن خواهد کرد . در بیان چگونگی زندگی وکلا از جهت رفاه و تنعّم از نعمات حیات گفته شده است : وکیل در آغاز کارش نان ندارد ( چون هنوز شناخته نشده و موکلین کافی ندارد و طبعاً وضع مادی اش خوب نیست ) . در میانه کار وقت ندارد ( که تفصیل آن گذشت ) و در پایان کار که – احتمالاً – هم نان دارد و هم وقت « دندان » برای خوردن ندارد !! . این موضوع تا حد زیادی واقعیت دارد و مدیریت کردن وضعیتی غیر از آن ، که برای وکیل نیز چون دیگر کسان زندگی متعادل و متعارفی ایجاد کند ، با توجه به شرایط و مقتضیات کار وکالت در کشور ما ، اگر محال نباشد ، بسیار دشوار است .